20-5 'n Cadeautje!

Vrijdagmorgen maar ik me weer klaar voor vertrek. Is er nu echt al een week voorbij gegaan?
De wind lijkt te gaan liggen dus ik ga zo nog even langs de school en wellicht een startplek om te kijken of er iemand vliegt. Zo niet dan door naar een volgende bestemming. 
Er lijkt wederom niemand te zijn bij de school. Ik wacht in de camper en bel onderwijl even met Anne. Tijdens het bellen komt er een auto aan waar een piloot met uitrusting uitstapt. Vanaf het terras staan toch ook nog twee piloten op, ze hebben wandelstokken bij zich en zetten met z'n drieën pas naar het bos onderaan de berg.
Ik zit nog te bellen en ben net te laat om er achteraan te gaan. Ik ben ook helemaal nog niet voorbereid met mijn uitrusting en wil er niet gillend achteraan rennen. Helaas, pindakaas. Ik weet niet eens hoever het hiken is naar de start maar volgens mij wel een halve KM hoogte verschil. Ik kies eieren voor mijn geld en met gemengde gevoelens start ik de motor.
Volgende bestemming: St. Andre les Alpes. Een vlieg Mekka waar iedere piloot ooit geweest moet zijn. Niet ver weg, maar 75 minuten rijden. Grrrr. Moet toch echt nog even de wrok van me afschudden, ik kwam hier om te vliegen. Maar het voelt gewoon niet goed om zonder anderen zelf een beetje aan gaan pielen. Zet het van je af man! Je hebt toch heerlijk gekampeerd daar? Je gaat nog zat vliegen!
Zodra de berg uit mijn spiegels verdwenen is en ik weer door een schitterende omgeving rijd, knapt de gemoedsrust snel op. Onderweg stop ik nog op een mooi uitzichtpunt waar ik nog een bakkie zet. Lekker rustig aan.
St. Andre is nu nog een kwartiertje weg, ik rijd door een plaatsje genaamd: Barrême. Het is inmiddels half twee en ik heb alleen nog maar ontbeten vandaag. In Barrême passeer ik in mijn ooghoek een foodtruck. Eerst rijd ik door want ik hoef nog maar een kwartier. Maar dan bedenk ik me, kwartier rijden, inchecken, plek uitzoeken op de camping, etc. ben je zo weer een uur verder. 
Ik besluit om te keren voor een snack, nog niet wetend wat deze beslissing nog meer gaat brengen. Ik parkeer de VW en loop naar de snackmobiel. Dan pas zie ik schilderingen met de tekst: Ecole Parapente. Dat is wel toevallig, de kar staat geparkeerd op de binnenplaats van de lokale vliegschool. Ik bestel een wrap en kijk om me heen, niemand te zien en ook niets dat wijst op een vliegschool.
Terwijl ik zit te eten, stopt er een leger truck waar een man of acht uitstappen. Het blijken paragliding cursisten. Ik raak aan de praat en kom er zo ook achter wie de schoolhouder is. Omdat ik al zo dicht bij St. Andre ben, ga ik er vanuit dat ze daar gevlogen hebben. Dat blijkt echter niet waar, want ze hebben een eigen vliegstek, genaamd: Mouchon. Veel te druk in St. Andre, zegt de schoolhouder, kom lekker met ons mee!
Wat een leuk aanbod, ik laat me nog wat bijpraten en voor een tientje transportkosten mag ik mee naar boven om 16:00. Not too much wind vraag ik nog? No-no, no problem. In de tussentijd check ik in op een camping 500m verderop, gelegen aan een beekje. Pak nog een douche en daarna te voet terug naar de vliegschool. Daar laden we alle zooi in de legertruck en met wederom een man of 8 zij aan zij achterin de truck naar boven. Leuke gasten, een enkeling spreekt Engels en ze zijn net zo geïnteresseerd in mijn verhaal als ik in dat van hun. Na 10 minuten omhoog rijden stopt de truck. Ik denk nog bij mezelf, zo dat is geen goedkoop ritje. Maar blijkt dat we daar alleen twee tandem klanten oppikken. Wat volgt is een helse 4x4 tocht van drie kwartier. Nu begrijp ik de kosten beter. Sommige haarspeldbochten zijn zo krap en steil, dat de truck twee keer naar achteren moet steken om de bocht te kunnen maken.
Eenmaal boven gekomen een prachtige startplek, met een windvaan die schijnbaar in het stijfsel is gezet. Mozes wat een wind! Maar goed als ze hier met die grote tandemschermen kunnen starten dan zal ik ook wel goed wegkomen ;-) Terwijl ik me klaar maak praat ik mezelf moed in: Come on Jeroen, you have this. Je vliegt ook aan de kust met harde wind, dit is niet anders. Toch is het gek, zodra je je helm op hebt dan ruist de wind daar doorheen. Dat geluid maakt me onzeker.
Maar: ik weet dat ik kan! De tandems starten al voor me uit dus dat geeft de burger moed. Ik double-check alles, wil niet voor verrassingen komen te staan. De start gaat prima en ik vlieg direct de thermiek in. Binnen mum van tijd hang ik 300M boven de startplek. Wat een prachtig uitzicht! Ik geniet volop en kan ver weg vliegen maar ook weer terug. Na bijna twee uur vind ik het wel genoeg en land waar de andere piloten ook landen. Hier komt de truck ons weer ophalen en brengt ons terug naar het dorp. Wat een onverwacht en leuk avontuur! Super voldaan loop ik terug naar de camping en eet een lekkere Curry! :-) Nu is het wel op btw. Zo zie je maar weer, had ik vanmorgen de P er nog in, paar uur later weer super content. Dit was precies het onverwachte avontuur waar ik op hoopte!

Toch sta ik alweer voor opties: morgen nog een keer met die gasten mee, of toch door naar St. André? Man dat rijmt ook nog!