13-17-7 Laatste dag, miskleun en goede afloop

Woensdag wakker geworden na best een lekkere nacht. Jeetje is het echt ineens de laatste dag dat ik hier nog even kan genieten? Maar natuurlijk ook blij dat ik Anne eindelijk weer ga zien. Ik neem nog een lekkere duik verwen mezelf met een chocolade croissantje en ontbijtje. Daarna ben ik wat chaotisch, wil nog langs de paraglidingshop op de fiets en kom hiervoor langs de landing waar de busjes naar boven vertrekken. Daar had ik daarna natuurlijk  gelijk kunnen blijven. Na het bezoek aan de shop fiets ik dus weer terug naar de camping om mijn vliegset op te halen. Terug Bij de bus kom ik er achter dat ik ook nog mijn jas ben vergeten. Dus nog een keer terug want heb geen zin om mijn vlucht straks af te breken door de kou. Een uur of 12 gaat deze klootviool eindelijk met de bus naar boven. Inmiddels al weer lunchtijd en de thermiek begint toch pas rond 13:00 te werken. Ik trakteer mezelf op een lekkere hamburger bij het eettentje voor de toeschouwers op de startplek.  Gek genoeg zie ik om half 2 nog steeds geen piloten hoogte opbouwen, beetje ongebruikelijk hier. Ik klets wat met een Belgische piloot die net als ik alleen op reis is. Pas om kwart over 2 lijkt het dal op gang te komen en start ik ook van de berg. Hoogte winnen gaat moeizaam vandaag maar ik geef niet zo snel op. Ik vlieg 2km over de ridge rechts naast de start totdat deze afbuigt naar het oosten. De wind komt uit het westen maar dat had ik nog niet in de gaten, doorgaans komt deze hier uit het noorden. Rechts naast me, achter de ridge zie ik een groepje piloten hoogte opbouwen om aansluiting te maken naar de bergen die er achter liggen. (La Tournette) Omdat ik al 500m boven starthoogte zit, besluit ik naar ze toe te vliegen om bij ze aan te sluiten. Terwijl ik er naartoe vlieg verlies ik al de helft van mijn hoogte, waarschijnlijk omdat ik onverwacht wind in de rug heb vandaag, en ik kom onder de thermiekbel aan waar zij al  inzitten. Ik krijg daar geen nieuwe hoogte. Gemiste kans dus snel terug, maar dit gaat ook dalend en er blijft niet genoeg over om terug over de ridge te steken. Shit. Dan gaat het snel. De tegenwind vertraagt me ook nog en duwt me als rotor naar beneden. Ik zit nu aan de lij zijde en dit zorgt voor veel turbulentie. Ik krijg inklappers die ik op weet te vangen. Kost nog meer hoogte en maakt het moeilijk koers te houden. Onder mij zie ik alleen nog maar bomen en ik besef dat een noodlanding onvermijdelijk is.
Een open plek formaat tennisveld is de enige opening tussen de bebossing. Mijn scherm doet alles behalve wat ik wil en ik haak op het laatste moment een boomtop met mijn linker wing-tip. Omdat ik nog te snel vlieg om te landen vlieg ik steeds meer dieper op de rem. Door de aanraking met de boomtop stopt het scherm met vliegen en val ik de laatste 4/5m achterover naar beneden.  De klap is hard en ik voel meteen dat het foute boel is. Iemand die boven me vliegt heeft het zien gebeuren en roept vanuit de lucht of ik hulp nodig heb. YES! Roep ik! Hij roept terug dat hij via de radio hulp gaat vragen. Ook komen er een jonge kerel en meid naar me toegerend, vanaf een alpenhut met terras. Ze spreken geen Engels maar ik weet ze mijn telefoon te geven, bel zelf112 en vraag ze om een ambulance te regelen. Ze geven mijn locatie door en krijgen te horen dat er een helikopter naar me toekomt. In de tussentijd verroer ik geen vin want ik voel al dat het niet goed zit in mijn rug :-(
Ze rennen terug naar het terras om een parasol voor schaduw te halen. Ik ben nog helder genoeg om mezelf van het scherm los te koppelen, wil niet door de stuwkracht van de heli met scherm en al de bomen in geblazen worden.. Ik vraag mijn toegesnelde helpers het scherm op te rollen en erop te gaan te liggen. De heli komt na een kwartier en knap genoeg weten ze die binnen hetzelfde veldje te parkeren. De dokter onderzoekt me ter plekke en vraagt of ik zonder pijnstiller de brancard op kan. Lijkt me geen fijn idee dus ze brengt een infuus aan in mijn hand met morphine. Geen idee of het hielp maar hup, de heli in en in 5 minuten richting Annecy. Dat probeer ik verdorie al 10 jaar zelf met mijn glider, maar dan uiteindelijk maar zo ;-)
Vanaf de heliport nog 10 minuten met de ambulance en vervolgens klaar gemaakt voor een CT scan. Na een half uur komt de arts met de uitslag. Hij windt er geen doekjes om: It’s bad. Wervel L1 is door de klap geëxplodeerd. Ik trek wit weg want ik weet dat er ook zenuwen doorheen lopen. Er worden direct tests met me uitgevoerd waarbij ik met mijn ogen dicht moet vertellen waar hij mijn onderlichaam betast. Vanaf mijn tenen tot aan mijn geslachtsdeel. Voor mijn gevoel gaat dit goed. Morgen opereren, zegt hij en dan heb ik nog mazzel want dat is een nationale feestdag. Ik mag niet bewegen tot dat moment en dat is best lastig als je rugpijn hebt en zijslaper bent.
Op de kamer aangekomen lig ik naast een andere tobber die ook de landing niet gehaald heeft. Het blijkt een vriendelijke Catalaan op leeftijd en gedeelde smart is halve smart. We hebben mooie gesprekken. Ik haal er weer een beetje geluk uit. Ook heb ik nog contact met de camping receptie die mijn apneu beugel, toilettas en kleren komen brengen. Voor het slapen gaan krijg ik een bak pillen te slikken. Morfine, spierverslappers, tegen maagkramp, oxycodon en infuus met tramadol en water.
De volgende ochtend na een moeilijke nacht krijg ik geen ontbijt want ik mag meteen door naar de OK. Op de vragen van de Anesthesist kan ik genoeg nee antwoorden om onder zeil gebracht te worden. Gek is dat, je doet je ogen open en het duurt een kwartiertje totdat je beseft wat er met je gebeurd is. Dik 2 uur zijn ze bezig geweest en er zijn links en rechts van de boven en onderliggende heel gebleven wervels metalen plaatjes vastgezet met 8 schroeven. Op de recover duurt het even voordat mijn ‘paddo-trip’ is uitgewerkt en terug op de kamer kan ik nog net de ontslagen Catalaan uitwuiven die naar huis kan. Ik ben inmiddels aangesloten op een Morphinepomp die ik zelf mag bedienen. Best lekker op z’n tijd maar misschien beter niet te vaak.
Ik heb contact met Anne die vanuit huis de naar elkaar wijzende verzekeraars in het gareel probeert te krijgen. Een pak van mijn hart want die stress kan ik er nu echt niet bij hebben. Niet lang erna ligt de volgende ongelukkige naast me, een Fransman die vanaf zijn racefiets het asfalt van te dichtbij heeft gezien.  Volgens mij was het niet v.d. Poel. ‘s Middags begint er echter een ander probleem bij mij te ontstaan, mijn buik zwelt op omdat ik al lang geen nr.2 heb gedaan. Allerlei laxeer middeltjes ten spijt en een zware nacht volgt. Ik durf wel te zeggen: de ergste nacht in 49 jaar. In de morgen kan ik geen ontbijt naar binnen krijgen en put ik kracht uit alle lieve berichten die ik krijg. Bel met verschillende mensen om het thuisfront gerust te stellen… Heel gedoe en gekloot met de verzekeraars, Anne heeft het er maar druk mee. Maar zij kan dat! Hele geruststelling… Een klysma (smakelijk) zorgt uiteindelijk voor wat minder buikkramp en ik slaap 11u aan een stuk.
De zondag staat in het teken van zoveel mogelijk lopen, zelfs trap op en af, normaal eten, bellen voor de repatriëring van mezelf maar ook de camper. De zusters zijn lief (en knap ;-) en vinden het leuk om een buitenlandse paragliding idioot op de afdeling te hebben. Ze oefenen giechelend Engels met me. Heel grappig. Ik doe nog een bak koffie met de onfortuinlijke racefietser in de hal. Toch ben ik nu al 4,5 dag niet naar het toilet geweest! Als ik mijn kont om 3u nogmaals met een klysma dreig, komt het ineens op gang. Ik ben nog blijer dan toen ik mijn zwemdiploma A kreeg. Dit zorgt ervoor dat ik door de lucht vervoerd kan worden en scheelt een hoop reistijd.  Alle papieren zijn in orde en zondag avond krijg ik groen licht van de SOS alarm centrale om maandag einde middag van Geneve naar Schiphol te vliegen. Naar en van in een lig taxi. Business class en met rolstoel begeleiding. Nu nog ff kijken hoe de camper weer thuiskomt en de morgen van vertrek nog een plek vinden om mijn trouwe paraglider in te pakken, die er immers ook niets aan kon doen... Het was mijn eigen fout, had meer hoogte moeten hebben voor de oversteek en de windrichting goed in moeten schatten. 
De vlucht, daadwerkelijke hoogte is iets lager.

Bedankt voor alle lieve berichten, het was een hele grote steun (in de rug ;-)

je snapt dat we nog druk zijn met van alles en nog wat, dus we kunnen niet overal op reageren. Ook bedankt voor alle hulp aanbiedingen, maar alles is onder controle! We schatten in dat ik maandag rond 21:00 weer thuis ben! 💋