18-9 Home sweet home

Het is nu maandag vroeg in de ochtend en ik heb een uur of 6 geslapen. Gisteravond met SOS International kunnen regelen dat ik vliegend naar huis kan. Officieel gezien moet ik liggend vervoerd worden maar ik zie erg op tegen een ambulancerit van meer dan 10 uur en 30°C plus. Ik word nu wakker met de wetenschap dat ik om 13:00 uur klaar moet zijn om opgehaald te worden door een lig taxi en vervoerd naar het dichtstbijzijnde vliegveld, Genève in Zwitserland. ‘s Morgens weet ik nog een  zuster te strikken die samen met mij mijn scherm opvouwt zodat deze weer in de tas past voor vervoer.  Deze lag nog als vod in de hoek van mijn kamer. We doen dit in een vergaderruimte op de tafels en hebben er veel lol bij.
Daarna schuifel ik nog naar de winkel bij de ingang van het ziekenhuis om een doos chocolaatjes te halen waarmee ik mijn hulpverleners wil bedanken. Ze zijn zo lief geweest voor me hier, ongelofelijk. Als ik bij de receptie van mijn afdeling nog wat dingen sta te regelen kijk opzij en staat er plotseling onverwacht bezoek voor mijn neus. Petekind Maaike en Graciëla zijn op vakantie in de buurt en hebben de moeite genomen om me op te zoeken. Omdat ik dit totaal niet verwacht had en ik eerst goed moest kijken omdat we allemaal mondkapjes op hebben duurt het even totdat het doordringt. De tranen schieten in onze ogen. Zo blij was ik om ineens een vertrouwd iemand te zien! We zijn even gaan zitten om te kletsen en ze zijn zelf eigenlijk verbaasd dat ik überhaupt zelfstandig kan lopen. Na een tijdje komt Patrick ook nog aanlopen die even bezig is geweest om de auto te parkeren. Man wat een goed gevoel is dat dan, mensen die bezorgd om je zijn en de moeite nemen om naar je toe te komen. Ik verwachtte het echt van niemand maar het gebeurt toch. Heel veel tijd hebben we echter niet, want mijn vervoer arriveert al snel.
Ik word op de brancard geladen met mijn spullen, de ambulance ingereden en met een noodgang naar Genève gebracht. De vertrekhal staat stampensvol met reizigers. Ik ben inmiddels in een rolstoel gezet en mijn begeleiders brengen mij en mijn bagage naar de incheckbalie, alle rijen passerend. Voor het eerst van mijn leven heb ik een business class ticket! Maar goed dat het verzekeringswerk is want €1200 voor 75 minuten vliegen slaat natuurlijk helemaal nergens op. Na het inchecken brengt een begeleider mij naar de KLM business lounge. Weg van alle drukte en keuze uit zes verschillende soorten wijn, lekkere hapjes, muziekje en wachten totdat mijn vlucht vertrekt. Dit hoef ik niet eens zelf in de gaten te houden want mijn begeleider geeft al aan dat hij mij weer op komt halen als ik moet gaan boarden. Na een uur word ik opgehaald en met de rolstoel naar de ingang van het vliegtuig gereden. Het uiterst vriendelijk personeel is al op de hoogte van deze speciale passagier en ik word volledig in de watten gelegd. De vlucht duurt maar 75 minuten en in die tijd krijg ik zelfs nog een heerlijke maaltijd voorgezet. Op Schiphol verloopt het helaas allemaal wat moeizamer. Geen aankomst aan de gate maar met een bus naar de aankomsthal. Heel veel informatie gekregen maar ik was niet op de hoogte van het feit dat ik zelf mijn bagage van de band kon gaan tillen. Ik mag immers ook nog niet tillen. Dus ik loop naar de uitgang twee hallen verderop om er daar helaas achter te komen dat ik toch echt zelf mijn bagage op moet gaan halen. Dus nog een keer twee hallen terug en een andere passagier gevraagd om mijn tassen op mijn karretje te leggen. Ik loop naar buiten en hoop op een taxichauffeur met een bordje met mijn naam erop, dit was mij zo doorgegeven. Maar ik had zelf nog een keer niet goed opgelet en sta op de verkeerde plek te wachten. Ik ben bang dat mijn taxi al weer vertrokken is omdat ik er te lang over deed.  Bellen met SOS International die weer contact opneemt met het taxi bedrijf en de taxichauffeur vind mij uiteindelijk toch. Het is een hele vriendelijke man uit Haarlem die me naar huis rijd in een lig taxi. We hebben leuke gesprekken onderweg. Toevalligerwijs was het zelf ook een piloot Deltavlieger en hij begrijpt mijn verhaal volledig.Ongeveer 22:15 uur zet hij mij voor de deur af. Stelt zichzelf nog even netjes voor aan Anne-Marie en zegt: ik kom je brokkenpiloot even thuisbrengen! 

We bieden hem nog een bak koffie aan maar hij moet nog een eind terug dus vertrekt meteen weer. Een van de lekkerste knuffels uit mijn leven volgt. ‘N mix van ontlading, emotie van hereniging en opluchting. Ik ben best moe maar we blijven met het warme weer nog tot 01:30 op om van alles te bespreken en te verwerken. Daarna na 9 weken als egeltjes lepeltje lepeltje in bed. Heel voorzichtig voor mijn rug maar het voelt nu al helend…….