18-6 Nog meer chillen en vliegen!

Zaterdag  gaat vandaag merkbaar beter met de verkoudheid. Nog wel snotteren maar minder hoesten en niesen. Lekker rustig aan ontbijten, beetje samen met Anne in een video-call. Fijn om elkaar weer even te spreken en te zien.
Mijn zinnen zijn vandaag gezet op in ieder geval een avond vlucht en wellicht eerder eentje in de middag. Astrid wil lekker chillen aan het meer, een combi van zonnen en zwemmen. Als ik naar het toilet gebouw loop zie ik een busje staan van een metaalbewerking bedrijfje. Ze zijn hier aan het werk bij het sanitair gebouw. Die hebben vast wel een bout die ik van mijn stoel kwijt ben geraakt? Ik trek de stoute schoenen aan en pak de bout uit de andere stoel en loop naar een van de werkende mannen. Die blijkt heel behulpzaam, trekt direkt een schuifmaatje uit zijn broekzak en gaat even kijken in zijn bus. Alsjeblieft! zegt ie, krijg zonder dat hij er iets voor wil hebben een vergelijkbare bout waar ik de stoel mee kan repareren. Supertof! Bedankt jongens, ik kan weer zitten! Ze moeten er om lachen. Ik had niet verwacht dat het binnen een dag weer opgelost zou zijn!
Met Astrid nog even mee naar het grasveldje aan het meer en nog even lekker afkoelen. Man wat is het hier heet. Iedere dag weer dik boven de 30 graden. Best wel pittig af en toe. Rond een uur of 1 fiets ik met mijn pakzak op de rug naar het landingsveld. Ik kan zo instappen bij een schoolbusje dat net vertrekt. We rijden naar de hogere startplek dit keer, waar het wemelt van de tandem piloten. Die gaan hier echt aan de lopende band, leuk gezicht. Solo piloten zoals ik worden geacht een beetje aan de zijkant tussendoor te starten. Ik start om half 3 en even lijkt het erop dat het weer een korte vlucht wordt. Alle hoogte van de hoger gelegen startplek ben ik in twee minuten verloren. Zo'n 500 meter boven de landing weet ik toch nog wat thermiek te vinden waarmee ik boven kan blijven. Na een uur knokken zit ik weer op start hoogte :-) Het is turbulent en lastig te stijgen. na 80 minuten is het leuk geweest en wil ik wat energie sparen voor een avondvlucht.
Terug op de camping en ik eet samen met Astrid. Ze is van plan nog een stuk te gaan wandelen na het eten en ik twijfel nog even i.v.m. de warmte, het is begin van de avond nog steeds knetter heet. Bang dat ik er spijt van krijg, ga ik toch. Op het landingsterrein is om half 7 echter niemand meer om mee naar boven te rijden. Krijg daar het advies om het te proberen bij het landingsveld midden in Interlaken zelf, 2KM verderop. Daar op de fiets aangekomen blijkt iedereen er al klaar mee en verwijzen ze naar de gewone bus, vanaf het station. Daar mijn fiets geparkeerd en ik ontmoet een aardige jonge Zwitser met een pakzak die me verder op weg helpt. Half uur in de bus naar Beatenberg en vanaf daar is het nog een half uurtje naar boven lopen. Mijn energie begint tijdens die wandeling behoorlijk op te raken, i.c.m. de hitte. Eenmaal bij de start zie ik een aantal piloten haastig wegstarten, ik begrijp direct waarom: het dal/bergwind systeem is al aan het omkeren en dit resulteert in lichte rugwind. Dit is een slecht gegeven om te starten, tenzij je het er tijdens de start 'uit kunt lopen'. Er blijft alleen een mopperende Duitser over die startklaar is, en die werkt op mijn zenuwen. Ik ben ooit eerder zo gestart, maar optimaal is het niet. Alternatief is weer lopend naar beneden, ook niet echt zin in. Na een kwartier wachten op nul/geen wind, besluit ik toch een poging te wagen. Door gebrek aan zelfvertrouwen en weinig druk in mijn scherm breek ik de start af. Het scherm dwarrelt over me heen en maakt spaghetti van mijn lijnen. Natuurlijk lukt het die Duitser wel om te starten en ik blijf alleen achter op de berg. Pffff Probeer een kwartier mijn lijnen te ontvlechten en dit wil niet echt lukken, ik geef het op en ga weer inpakken. Dan maar lopen naar beneden, mijn energie is op.
Tijdens het inpakken komt er om half 9 toch nog een nieuwe (Roemeense) piloot de startplek oplopen. Wat ben je aan het doen dan, vraagt hij me. Ik leg de situatie uit en hij is het niet eens met mijn beslissing. Kom op man, zegt hij, dit is toch niets zo'n klein beetje rugwind? Ik vlieg hier altijd 's avonds! Laat die lijnen eens zien, ik help je ermee. Wij gaan samen starten! OK dat is wel tof, hij geeft me precies de motivatie booster die ik nodig heb. Samen hebben we de lijnen heel snel weer op orde en maak ik me wederom startklaar. Met wat tips van Alex start ik alsnog, ren als een gek ventje van de helling af en kom prima weg. Thermiek is er niet meer om 9u 's avonds maar in het schemer vlieg ik naar Interlaken centrum, waar mijn fiets immers ook nog staat. Leuk om zo midden in het centrum op een grasveld van zo'n wereldstad te landen! Ik bied hem nog wat te drinken aan en Astrid zit ook nog in de buurt door haar mooie wandeling. Uiteindelijk gaat Astrid met de taxi naar de camping omdat de bus niet meer gaat, en ik op de fiets met pakzak terug. Phew wat een dag weer, het is nog steeds heet tegen 12u en we gaan pitten om de batterijen weer op te laden!